กลางทศวรรษที่ 2500 ประเทศไทยเริ่มปรับเปลี่ยนโครงสร้างทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่ ภายใต้การนำของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ และด้วยการชี้นำของสหรัฐอเมริกา เพื่อสร้างความเติบโตให้กับเศรษฐกิจทุนนิยม ด้วยการช่วยเหลือจากสหรัฐฯ รัฐบาลสฤษดิ์ได้จัดตั้งสำนักงบประมาณ สำนักงานสถิติแห่งชาติ สภาพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ และคณะกรรมการส่งเสริมการลงทุนขึ้น เป็นโครงสร้างพื้นฐานในการส่งเสริมการเจริญเติบโต รวมทั้งสร้างสาธารณูปโภคพื้นฐานต่าง ๆ รัฐบาลออกกฎหมายให้สิทธิประโยชน์พิเศษทางด้านภาษีกับทั้งนักลงทุนในประเทศและต่างประเทศ ให้หลักประกันแก่ธุรกิจต่างชาติในการเป็นเจ้าของกิจการ ปรับปรุงระบบถือครองที่ดินให้ธุรกิจต่างชาติสามารถถือครองได้ รัฐบาลยังได้สร้างระบบคุ้มครองทางภาษีศุลกากรขึ้น กระตุ้นให้เกิดการผลิตสินค้าอุปโภคบริโภคภายในประเทศเพื่อทดแทนการนำเข้า อัตราค่าจ้างถูกกดให้อยู่ในระดับต่ำ แล้วเก็บพรีเมียมข้าวเป็นเครื่องมือกดราคาข้าวในเมืองไว้เพื่อชดเชยกับค่าจ้างที่อยู่ในระดับต่ำ สหภาพแรงงานถูกยกเลิก และรัฐบาลถือว่าการนัดหยุดงานเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย

    การปรับเปลี่ยนยุทธศาสตร์การพัฒนาภายใต้การนำของจอมพลสฤษดิ์ นำไปสู่การขยายตัวของเศรษฐกิจเมืองอย่างรวดเร็ว เกิดการสะสมทุนพอกพูนในกลุ่มธนาคารและธุรกิจอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ไม่กี่แห่งที่ผลิตสินค้าประเภทสิ่งทอ ผลิตภัณฑ์เกษตรแปรรูป และสินค้าทดแทนการนำเข้า กรุงเทพฯ กลายเป็นศูนย์กลางของการพัฒนา ความสำเร็จของเมืองในการดึงส่วนเกินจากชนบทเพื่อการสะสมทุน ก่อให้เกิดช่องว่างและความขัดแย้งระหว่างเมืองกับชนบทมากขึ้น เกษตรกรประสบปัญหาหนี้สินและความไม่มั่นคงในที่ดิน ท่ามกลางการต่อสู้แย่งชิงอำนาจกันระหว่างกลุ่มต่าง ๆ นั้น ประชาชนกลับถูกปล่อยให้ผจญกับความแร้นแค้น รัฐบาลทหารไม่สามารถบำบัดทุกข์บำรุงสุขของประชาชนได้ เกิดวิกฤตการขาดแคลนข้าวสารจนถึงขนาดที่ประชาชนต้องเข้าแถวรอคิวกันอย่างยาวเหยียดตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อซื้อข้าวสารปันส่วนที่เจ้าหน้าที่ของทางราชการนำมาขายในราคาควบคุม